Piyanist Fazıl Say, toplumsal medya hesabından yaptığı paylaşımda, Say Vakfı kuracaklarını duyurdu. Say, “Beraber bahçemizi yetiştireceğiz. Makus değil, uygun kazansın. En azından deneyeceğiz” dedi.
Fazıl Say, toplumsal medya hesaplarından bir açıklama yayınlayarak, Ahmet Say‘ın yapıtlarına sahip çıkılmamasına reaksiyon gösterdi. Fazıl Say, babası Ahmet Say’ın da kendisinin de yapıtlarına sahip çıkmak için Say Vakfı’nı kuracaklarını söyledi.
Say açıklamasında, “Say Vakfı’nı kuracağız. Babamın da, benim de tüm Say yapıtlarına sahip çıkacağız. ‘Sahip çıkmak.’ Bu ülkede çok kullanılan bir tabir değil malum. Bu işi kendimiz üstlenmek zorundayız. Sizlerin de yardımınıza muhtaçlığımız olacak. Başta müzikte ve tüm sanat kollarında en yetenekli gençlere sahip çıkacağız. Onlar ile geleceğe uzanacağız. Say Vakfı ile Türkiye’nin kültür sanat hayatına hoş bir gelecek ve yaşamsallık katacağız. Birlikte bahçemizi yetiştireceğiz. Fidanları ekmeye başlayalım. Berbat değil, yeterli kazansın. En azından deneyeceğiz” dedi.
Say’ın yayınladığı açıklamada yer alan sözler şöyle:
Ömür sönmeye başladığında hissettirir. Bir seyahatin hazırlığı başlar. Son 4 yıldır, her ay bir ya da iki defa babamı görmeye gidiyordum. Bilhassa 2 yıl evvel geçirdiği ağır ameliyatlar serisi, haftalarca ağır bakım, kimi günler, entübe mertebesi, konutta şuurun gidip geldiği aylar. Bir mazi ile yaşıyordu artık. Dev bir eser bırakmıştı arkasında. Bunu biliyordu. Eşi sevgili Handan harikulade düzgün baktı babama. Tahminen daha erken ayrılması gerekirdi, Handan’ın direnci onu birkaç yıl daha hayatta tuttu. Hayata bağlılığı azalmış bir yaşamaktı.
Biz geldiğimizde keyifli olurdu, Ece’ye ‘canım kızım’ kederi. Pandemi olduğu için sıkı sıkıya sarılamıyorduk. İçimizde kalıyordu ağır hisler. Artık yazamayan, kanılarını toplamakta zorlanan, nefes sorunu koah, en üst düzeyde hayatını zorlaştıran bir periyottu. Bu kaidelerde babam biraz da bizim için uzattı ömrünü. Kendi durumunun olağanüstü farkındaydı. Bana baş başa olduğumuz bir an bunu söylemişti.
Taner ve Ece ile giderdik genelde. Araçla. Pandemide de. Issız ve sessiz İstanbul Ankara otoyolu. Her gidişimizde değişen seher vakti, sabah 5.55. Alacakaranlıkta, yola koyulurduk. 10 üzere babamda olur, 3 saat kadar onunla vakit geçirir, tekrar konutumuza dönerdik. O günlerde, araçta ezber çalışması yapıyordum. 16.30 meskende olurduk ve benim çalışma günüm o saatte başlardı. Dostlar, babamın dev eserine sahip çıkacağız. On binlerce sayfa emek. Edebiyat ve müzik yapıtları.
Tek bir soru kalıyor… Bu mudur, hakkı bu mudur? Dünyanın her yerinde çalınan, dinlenen müzik yapıtlarının kendi ülkesinde bu türlü karşılaması? Bu mudur? Bu 102 yapıtın yarısından fazlası Türkiye’de bir kez bile çalınmadı. Yazık. Sebepleri… Bireyleri.. Hepsini biliyoruz.
Babamın da sonsuz üzüldüğü mevzudur. Sahip çıkma konusundaki kırgınlığımız. Onun yapıtları bir yana, benimkiler de Say ailesi yapıtlarıdır. Binlerce konser. 60’tan fazla albüm kaydı… Ve 102 opus… Babamı da beni de üzen Türkiye’nin tavrı. Benim şu ana kadarki 102 yapıtıma ne kadar sahip çıktı kurumlar?
Say Vakfı’nı kuracağız. Babamın da, benim de tüm Say yapıtlarına sahip çıkacağız. ‘Sahip çıkmak.’ Bu ülkede çok kullanılan bir tabir değil malum. Bu işi kendimiz üstlenmek zorundayız. Sizlerin de yardımınıza gereksinimimiz olacak. Başta müzikte ve tüm sanat kısımlarında en yetenekli gençlere sahip çıkacağız. Onlar ile geleceğe uzanacağız. Say Vakfı ile Türkiye’nin kültür sanat hayatına hoş bir gelecek ve yaşamsallık katacağız.
Birlikte bahçemizi yetiştireceğiz. Fidanları ekmeye başlayalım. Berbat değil, yeterli kazansın. En azından deneyeceğiz.