Hal-i Pür Melalimiz

Dr.Altar Kaplan“Yüksek zirvelerde hem yılana, hem kuşa rastlayabilirsiniz, biri sürünerek, öteki uçarak yükselmiştir.”

O bir koltuk aşığı…

Başka eşya bilmiyor, yatağa da dolaba da masaya da kaleme de onun ismine uzanıyor; aklında daima koltuk. Gözü öbür bir şey görmüyor, bilmiyor dünyayı, tanımıyor insanı, takip etmiyor çağı…

Koltuğa tesadüfen oturmuş. Aslında diğer koltuklar da olurmuş lakin talihi yaver gitmiş.

Bu koltuk işte onun hayatı…

Onunla ortasına yalnız art cebinde taşıdığı cüzdanının girmesine tahammül ediyor. Koltuğuna oturmaktan tuhaf bir zevk alıyor zira ayaktayken art cebindeki cüzdanının kabarıklığının farkında değil…

Onu hiçbir hazineye değişmez; ayağının tabanında Mühr-i Süleyman’ı görse bile almak için ola ki diğer biri kapar diye koltuğundan doğrulmaz…

(Fotoğraf: Dr. Altar Kaplan)

İşte koltuğuna kurulmuş, elinde kalemi, kuvvetli bir misyona adanmışçasına önündeki evrakı bir hayvanı okşar üzere sevecenlikle inceliyor, adeta sol gözüne monokl takmış. Lakin yalnız isimlere dikkat ediyor sözleri atlayarak okuyor zira zarfa değil mazrufa bakmayı bilmiyor. Doğrusu imla da bilmiyor, öğrenmeye de yeltenmiyor. Koltuğa cehaletin yüreğiyle oturduğunun farkında olduğundan densiz…

Cüzdanının kabarıklığını hissederek tadına vara vara basıyor imzasını sağ eliyle. O an “İşte, benim imzam!” diye haykırmak istiyor, koltuğunun altından alaylarla Sezar geçiyor, Büyük İskender. Cüzdanında dans ediyor Washingtonlar Benjaminler…

Kapısının vurulduğunu duyuyor, koltuğuna yeterlice bir kuruluyor. İmzaladığı evraka bakıyor, bakıyor, evirip çevirip hayranlıkla tekrar bakıyor sonra evrakı masasının üzerindeki sumene koyuyor ve yüzünü kapıya dönüyor; hırçın…

Tok bir ses: Giriniz!

Ezik bir ses: Sizin koltuğunuz efendim, sizin imzanız! Lütfen evrakımız…