“Sincan İstasyonu” raylarını topladı: veda vakti

“Yolcusu şiir olan istasyon” mottosuyla anılan dergi, kapanışı Budak’ın “Veda vakti” notunun eşliğinde duyurdu. İlk günden beri merkezine şiiri alan; yanında öykü, deneme ve söyleşiye yer açan Sincan İstasyonu, genç kalemlerle usta adları aynı peronda buluşturdu. Yıllar içinde bir dergi olmaktan çok, şiir okurunun hafızasında durağa dönüşen bir mekân kurdu: trenler gelirken yeni dosyalar, giderken yeni imzalar bıraktı.

Abdülkadir Budak, bu istasyonun hem yöneticisi hem de ruhuydu. Derginin sayfalarında onun editörlük sezgisi, şair duyarlığıyla birleşti; ölçülü bir estetik, titiz bir dil gözetimi ve paydaşlık kültürüyle her sayıda yeniden örüldü. Budak’ın adı, yalnızca bir imza değil, şiire dönük bir dayanışma çağrısı olarak kazındı kenar sayfalara.

140.sayı, bu uzun yolculuğun hatıra defteri gibi: şiir, yazı, öykü ve söyleşi bölümleriyle kapaklanıyor; adını anmakla bitmeyecek çok sayıda imza, derginin arşivini gelecek kuşaklara emanet ediyor.

Sincan İstasyonu raylardan çekilirken, ardında 18 yılın birikimini, şiire ayrılmış geniş bir bekleme salonunun yankısını ve Abdülkadir Budak’ın özenle kurduğu editoryal mirası bırakıyor. Bundan sonra, bu istasyona varan her okur, raflarda duran 140 sayfalık arşivin kapısını açtığında, aynı çağrıyı duyacak: “Şiir, her daim yola çıkmaya değer.”