Yaşam başlı başına kendisi bir ilham olsa da, geçmişten günümüze kadar bu ilhama düşünceleriyle, azmiyle, cesaretiyle katkı sunan büyük isimler oldu. Bu isimler, geldiler ancak geçmediler; hayat sahnesinde iz bıraktılar. Tarih boyunca düşünceleriyle, yazdıklarıyla, eylemleriyle bizlere örnek oldular. Bazıları ise, bir eser bırakmaktan daha fazlasını yaptı. Bu isimlerden biri de, dünya edebiyatının önemli usta yazarlarından Tolstoy oldu.
Hikayemize gelecek olursak; 1895 yılının Rusya’sında, 7 yaşındaki oğlu Vanichka’yı kaybeden Tolstoy, oğlunu kaybetmenin derin acısıyla yas sürecini geçirdiği dönemde, Moskova Bisiklet Sevenler Derneği, büyük yazara bisiklet hediye etmiş.
Tolstoy, eşi Sonya’nın ve etraftaki köylülerin şaşkın bakışları eşliğinde, evinin bahçesinde büyük bir istikrarla her gün bisiklet sürmeye devam etmiş. Her ne kadar zorlansa da, 67 yaşında bisiklet sürmeyi öğrenen ve bunu tutku haline getiren, acılarını bu şekilde dindirmeyi başaran Tolstoy, yaşını bahane etmeden, etrafa kulak asmadan belki de geriye yazdığı eserlerden daha büyük bir başarı öyküsü bırakmıştır.
Bu hikayeden hareketle, “Tolstoy’un bisikleti” kavramı ortaya çıkmıştır. Ve yaşın öğrenmenin önünde hiçbir engel teşkil etmediği, hayallerine geç kaldığını düşünen, bahanelere sığınanlara büyük bir cesaret örneği olduğu aşikardır.
“HİÇBİR ŞEY İÇİN GEÇ DEĞİLDİR”
Öğrenme tutkusuyla bütün kalıpları kıran Tolstoy hepimize örnek olmalıdır. Hayatta hiçbir şey için geç olmadığını, başarmak için belki de küçücük bir karara ya da cesarete ihtiyacımız olduğunu, bizlere 67 yaşında bisiklet sürmeyi öğrenerek ispatladı.
Acılarına rağmen… Acılarına doğru bisiklet sürmeye devam ederek onları yendi. Bu cesaretten ilham alalım.